In de lente van 2015 troont een vriend me mee naar een concert van een mij onbekende band uit Manchester, The Slow Show, die een gratis concert spelen in het café van het Leuvense Depot. Wie Manchester zegt, zegt Britpop en groot was mijn verrassing toen ik bij het beluisteren van hun muziek iets totaal anders ontdekte. The National, een band waarvan het nummer “Slow Show” hen tot hun bandnaam inspireert, en Stuart Staples hebben er met de trage, melancholische songs en de diepdonkere bariton stem van frontman Rob Goodwin, een stevige concurrent of noem het eerder collega bij. The Slow Show trekt toen op pad met hun schitterende eerste album “White Water” en het vuurtje verspreidt zich snel, dermate dat ze een half jaar later al een bijna uitverkocht concert in de Rotonde van de Botanique spelen, ondanks de toen dreigende terreurdreiging na de aanslagen in Parijs. The Slow Show trein was voorgoed vertrokken en hun aanhang en de zalen worden steeds groter. Maar het is nog erger of de duivel ermee gemoeid is, want ook vanavond zit Brussel opgezadeld met terreurdreiging niveau vier, na de laffe terreuraanslag op twee Zweedse voetbalsupporters even verderop in onze hoofdstad. De fans hebben zich zoals toen echter niet laten afschrikken en de AB Ballroom blijkt goed gevuld met een schare enthousiaste en moedige fans, waarvoor Rob Goodwin een gemeend dankwoord uitspreekt.

“White Water” ligt ondertussen al acht jaar en vier albums achter ons en eind september kwam The Slow Show met een vijfde, breed gearrangeerd album “Subtle Love” op de proppen, dat in tegenstelling tot hun vorige album “Still Life”, binnen de week werd ingeblikt. Corona stak ditmaal geen stokken in de wielen zonder dat er op afstand moest gewerkt worden en de band kon gezamenlijk de studio induiken voor een nieuw van romantiek overladen album dat perfect past bij de mooie herfstige kleuren van dit seizoen.  

Vanavond zien we geen blazers, een koor of violen op het podium, wel mag Rob Goodwin rekenen op een extra gitarist-bassist Dan Byrne-McCullough, broer van The Slow Show’s leadgitarist Joshua en tegelijk mede producer van de plaat, net als de Belgische toetsenist Frederik ‘t Kindt. Als extraatje hebben ze naast drummer Chris Hough, de knappe stem en cello van Zarah Flemming mee op tournee genomen, die eigenlijk het regelmatig in de achtergrond gesampled koortje en strijkers overbodig maken. Dat is dan ook de enige kritische noot op een geweldige gespeelde set van The Slow Show, die de zaal al vanaf het eerste nummer “Strangers Now”, uit hun knappe tweede plaat “Dream Darling”, op hun hand krijgen, om met de opvolger en één van de publiekslievelingen “Dresden”, dat zijn blazers moet missen, maar met krachtige cello uithalen van Zarah dit perfect opvangt,  het laatste zieltje te overtuigen. Het is dan wegdromen op piano en cello in het schitterend opgebouwde en parlando gezongen “Mountbatten”, dat uptempo krachtig instrumentaal opwelt in zijn finale, iets waar The Slow  Show een patent op heeft. “This feels real good” zingt Rob in het eerste nummer uit de nieuwe plaat, het verliefde “One Shot”, waarna een opgewekte versie van “Ordinary Lives”, in een gierende gitaar finale, de fans voor het eerst echt uit de bol laten gaan. Het breekbare “Breaks Today”, met drammende percussie brengt ons echter samen met het plechtige “Low” terug bij de les in tristesse, waar The Slow Show voor staat, om ons helemaal op de knieën te krijgen op de droeve cello noten en de dramatische paukenslagen in “Brother”. Zo overvalt ons het ene hoogtepunt na het andere: “Builder Boy” kan rekenen op de prachtige tweede stem van het schitterende voorprogramma Joshua Burnside, die perfect matcht met de bariton van Rob en de reguliere set sluit af met een uitbundig “Bloodline”. Het publiek zingt de tekst enthousiast mee en het refrein “This Is The Last Time, The Last Time I’ll Call” wordt gescandeerd totdat de band als trio terug het podium komt opdraven om met een verstillend op gitaar getokkeld “Lucky Me, Lucky You” iedereen ontroerd aan de grond te nagelen. Rob Goodwin is dankbaar voor al deze luisterbereidheid en krijgt dan ook moeiteloos iedereen eindeloos aan het meezingen met het refrein van “Learning To Dance”.

We drijven voldaan en met een warm hart de Brusselse nacht in op de tonen van “Can you see it getting better, feel it getting better, see it getting better”, en hopen van harte dat dit niet enkel voor ons maar ook voor de rest van de wereld die vandaag in brand lijkt te staan met zinloos geweld en oorlogen mag gelden. Eén ding staat echter vast, van The Slow Show op dit niveau hebben we het laatste nog niet gezien. 

Yvo Zels